HISTORIA PARAFII
Początki mariawityzmu w Warszawie obejmują pierwsze lata XX wieku i wiążą się z działalnością duchownych mariawickich w okolicznych miejscowościach (Lesznie k. Błonia, Cegłowie k. Mińska Mazowieckiego). Na prośbę zainteresowanych nowym ruchem religijnym mieszkańców Warszawy do ich obsługi duszpasterskiej skierowano pod koniec 1906 r. kapłana Szczepana Żebrowskiego. Wkrótce w Warszawie było około 15 tysięcy mariawitów, skupionych w trzech parafiach, którzy dysponowali trzema murowanymi kościołami przy ul. Karolkowej (Wola), Szarej (Powiśle) i Skaryszewskiej (Praga) oraz cmentarzem przy ul. Wolskiej. Parafie mariawickie były nie tylko ośrodkiem życia religijnego ale także miejscem prowadzenia ożywionej działalności społecznej oraz charytatywnej.
W okresie międzywojennym parafianie warszawscy na skutek decyzji ówczesnego zwierzchnika Staro-Katolickiego Kościoła Mariawitów, biskupa Michała Kowalskiego utracili świątynie przy ul. Karolkowej i Skaryszewskiej. W związku z tym wydarzeniem oraz w związku z opuszczeniem Zgromadzenia Kapłanów Mariawitów przez dwóch warszawskich duszpasterzy (kapłana Szczepana Żebrowskiego – 1911 i kapłana Alfonsa Ryttla – 1923) zmniejszeniu uległa liczba wyznawców.
W 1934 r. przez mariawitów z Woli została ukończona budowa ich nowego kościoła parafialnego na terenie cmentarza przy ul. Wolskiej.
Ogromne straty wyrządziła stołecznym mariawitom również druga wojna światowa. W czasie kampanii wrześniowej i powstania warszawskiego zniszczeniom uległy obydwie zachowane świątynie – przy ulicy Szarej i Wolskiej. Po wojnie posesja przy ulicy Szarej została znacjonalizowana przez ówczesne władze. W czasie wojny lub krótko po niej zmarli również wszyscy duchowni zaangażowani dotychczas w obsługę warszawskich parafii. Pozostała tylko garstka wiernych.
W latach 1945-1955 opiekę duszpasterską nad warszawskimi mariawitami sprawowali duchowni z pobliskich parafii. W 1955 r. władze Kościoła mianowały proboszczem kapłana Bernarda Kuklę i powierzyły mu odbudowę świątyni przy ulicy Wolskiej. Dzięki jego poświęceniu, ofiarności mariawitów i wsparciu organizacji ekumenicznych 23 października 1960 r. Biskup Naczelny Michał Sitek mógł poświęcić kościół parafialny pod wezwaniem Matki Boskiej Nieustającej Pomocy.
Siedem lat później, 8 kwietnia 1967r., biskup Innocenty Gołębiowski poświęcił w Warszawie siedmiogłosowe organy. W tym samym roku kapłan Bernard Kukla zmarł i został pochowany na miejscowym cmentarzu. Nowym proboszczem w 1968 r. został nowo wyświęcony kapłan Łukasz Kaczorek.
W następnych latach liczba mariawitów w Warszawie systematycznie wzrastała. Decyzja o budowie większej świątyni została podjęta, gdy na początku lat dziewięćdziesiątych pogorszył się stan techniczny istniejącego budynku kościoła – jego mury zaczęły pękać na skutek ruchu na pobliskiej, nowo oddanej linii tramwajowej. W dniu 3 sierpnia 1994 r. został poświęcony kamień węgielny pod nowy kościół. Po trzech latach budowy, 21 września 1997 r., Biskup Naczelny Włodzimierz Jaworski konsekrował nowo wzniesioną świątynię. Od 17 czerwca 2001 r. parafia ma również nową murowaną dzwonnicę, w której trzy dzwony sterowane są mechanizmem zegarowym.
W 2008 r. kapłan Łukasz Kaczorek zrezygnował z obowiązków proboszcza ze względu na stan zdrowia, ale nadal zajmował się pracą duszpasterską w parafii warszawskiej aż do swojej śmierci w 2013 r. Zastąpił go jego wychowanek, kapłan Karol Babi.
Nowy kościół przy ul. Wolskiej 186 to świątynia dla około 1200 mariawitów tworzących warszawską parafię Kościoła Starokatolickiego Mariawitów.
- Przeczytaj więcej o historii parafii – opracowanie
- Przeczytaj więcej o historii parafii – folder ze zdjęciami