Parafia

STRONA GŁÓWNA

STRONA GŁÓWNA
Parafia

PARAFIA

Historia parafii

Początki mariawityzmu w Warszawie obejmują pierwsze lata XX wieku i wiążą się z działalnością duchownych mariawickich w okolicznych miejscowościach (Lesznie k. Błonia, Cegłowie k. Mińska Mazowieckiego). Na prośbę zainteresowanych nowym ruchem religijnym mieszkańców Warszawy do ich obsługi duszpasterskiej skierowano pod koniec 1906 r. kapłana Szczepana Żebrowskiego. Wkrótce w Warszawie było około 15 tysięcy mariawitów, skupionych w trzech parafiach, którzy dysponowali trzema murowanymi kościołami przy ul. Karolkowej (Wola), Szarej (Powiśle) i Skaryszewskiej (Praga) oraz cmentarzem przy ul. Wolskiej. Parafie mariawickie były nie tylko ośrodkiem życia religijnego ale także miejscem prowadzenia ożywionej działalności społecznej oraz charytatywnej.

W okresie międzywojennym parafianie warszawscy na skutek decyzji ówczesnego zwierzchnika Staro-Katolickiego Kościoła Mariawitów, biskupa Michała Kowalskiego utracili świątynie przy ul. Karolkowej i Skaryszewskiej. W związku z tym wydarzeniem oraz w związku z opuszczeniem Zgromadzenia Kapłanów Mariawitów przez dwóch warszawskich duszpasterzy (kapłana Szczepana Żebrowskiego – 1911 i kapłana Alfonsa Ryttla – 1923) zmniejszeniu uległa liczba wyznawców.

W 1934 r. przez mariawitów z Woli została ukończona budowa ich nowego kościoła parafialnego na terenie cmentarza przy ul. Wolskiej. Ogromne straty wyrządziła stołecznym mariawitom również druga wojna światowa. W czasie kampanii wrześniowej i powstania warszawskiego zniszczeniom uległy obydwie zachowane świątynie – przy ulicy Szarej i Wolskiej. Po wojnie posesja przy ulicy Szarej została znacjonalizowana przez ówczesne władze. W czasie wojny lub krótko po niej zmarli również wszyscy duchowni zaangażowani dotychczas w obsługę warszawskich parafii. Pozostała tylko garstka wiernych.

W latach 1945-1955 opiekę duszpasterską nad warszawskimi mariawitami sprawowali duchowni z pobliskich parafii. W 1955 r. władze Kościoła mianowały proboszczem kapłana Bernarda Kuklę i powierzyły mu odbudowę świątyni przy ulicy Wolskiej. Dzięki jego poświęceniu, ofiarności mariawitów i wsparciu organizacji ekumenicznych 23 października 1960 r. Biskup Naczelny Michał Sitek mógł poświęcić kościół parafialny pod wezwaniem Matki Boskiej Nieustającej Pomocy.

Siedem lat później, 8 kwietnia 1967r., biskup Innocenty Gołębiowski poświęcił w Warszawie siedmiogłosowe organy. W tym samym roku kapłan Bernard Kukla zmarł i został pochowany na miejscowym cmentarzu. Nowym proboszczem w 1968 r. został nowo wyświęcony kapłan Łukasz Kaczorek.

W następnych latach liczba mariawitów w Warszawie systematycznie wzrastała. Decyzja o budowie większej świątyni została podjęta, gdy na początku lat dziewięćdziesiątych pogorszył się stan techniczny istniejącego budynku kościoła – jego mury zaczęły pękać na skutek ruchu na pobliskiej, nowo oddanej linii tramwajowej. W dniu 3 sierpnia 1994 r. został poświęcony kamień węgielny pod nowy kościół. Po trzech latach budowy, 21 września 1997 r., Biskup Naczelny Włodzimierz Jaworski konsekrował nowo wzniesioną świątynię. Od 17 czerwca 2001 r. parafia ma również nową murowaną dzwonnicę, w której trzy dzwony sterowane są mechanizmem zegarowym.

W 2008 r. kapłan Łukasz Kaczorek zrezygnował z obowiązków proboszcza ze względu na stan zdrowia, ale nadal zajmował się pracą duszpasterską w parafii warszawskiej aż do swojej śmierci w 2013 r. Zastąpił go jego wychowanek, kapłan Karol Babi (obecnie biskup). Od 11 lipca 2016 proboszczem jest kapłan M. Dominik Miller.

Nowy kościół przy ul. Wolskiej 186 to świątynia dla około 1200 mariawitów tworzących warszawską parafię Kościoła Starokatolickiego Mariawitów.

Adoracja

Całodobowa adoracja Przenejświętszego Sakramentu

Od września 2014 r. w Warszawie organizowana jest całodobowa, miesięczna adoracja Przenajświętszego Sakramentu. Od północy do północy trwa uwielbienie utajonego w Eucharystii Pana Jezusa. Wierni licznie gromadzą się zarówno na indywidualnych godzinach adoracyjnych jak i na wspólnych nabożeństwach do których należą: rozpoczęcie adoracji o północy z 2 na 3 dzień miesiąca, Msza Święta o 9:00 rano, wspólna adoracja miesięczna o 18:00 wieczorem i zakończenie adoracji o 23:00, które trwa do północy z 3 na 4 dzień miesiąca i kończy się błogosławieństwem Przenajświętszym Sakramentem. Inicjatywa całodobowej adoracji została entuzjastycznie przyjęta przez warszawskich parafian, dla wielu z nich niemożliwością było przychodzenie na miesięczną adorację w ciągu dnia, gdyż pochłaniała ich praca i obowiązki dnia codziennego. Teraz, każdy, nawet najbardziej zapracowany, może znaleźć czas aby choć na chwilę wstąpić do kościoła i spotkać się z Jezusem Eucharystycznym.

Nie ma chwili, w której kościół pozostawałby pusty, rodziny i osoby indywidualne wymieniają się co godzina. Są też tacy, którzy wielokrotnie przychodzą do świątyni w ciągu dnia lub zatapiają się na kilka godzin w modlitwie. Niektórzy śpiewają pieśni, czytają Pismo Święte, sięgają do Dzieła Wielkiego Miłosierdzia i pism Mateczki, „odgrzebują” stare mariawickie sposoby adoracji Przenajświętszego Sakramentu. Każdy jak może chwali Pana Jezusa, który z miłości do nas pozostał w sakramentalnych postaciach Chleba i Wina. Wszyscy zgodnie uwielbiają Go, dzięki Mu składają, wynagradzają i błagają o nawrócenie i miłosierdzie dla świata. Otwarte drzwi kościoła, zapalone światła przyciągają osoby z zewnątrz, z ulicy, które nie należą do naszego Kościoła a przychodzą choć na kilka minut osobistej modlitwy. Są też tacy, którzy raz przyszli i wracają tu regularnie, a niektórzy zabierają ze sobą swoich najbliższych. W ten sposób dajemy dowód naszej miłości ku Bogu i pociągamy innych do miłowania Go, spełniają się słowa Pana Jezusa wyrzeczone do Mateczki: „Chcę, aby na ziemi ludzie oddawali Mi taką chwałę w Przenajświętszym Sakramencie, łącząc się ze świętymi, aby ziemia stała się odbiciem nieba" (Dz.W.M. str. 77) i wypełniamy duchowy testament Mateczki: „Kochajcie Przenajświętszy Sakrament”.